Pieter Bas Boertje: “Onderweg heb ik geleerd om stil te staan”

Creativiteit ontstaat pas als je even offline bent; geen internet, geen telefoon, geen afspraken. DeFabrique heeft daarom een Ruimte voor Ruimte ingericht, waar je als gast/bezoeker/spreker even offline kunt gaan. Ter inspiratie vroegen we een aantal eventprofessionals hoe zij offline gaan en inspiratie opdoen. Dit keer oeuvreprijswinnaar Pieter Bas Boertje van D&B Eventmarketing.

Hartritmestoornissen, slecht slapen en voortdurende stress dwongen Pieter Bas Boertje in 2013 tot een sabbatical van vijf maanden. De eerste maand trok hij zijn stoute wandelschoenen aan en liep hij van het Middeleeuwse dorpje Saint-Jean-Pied-de-Port naar bedevaartsoord Santiago de Compostella.

Over Pieter Bas Boertje

Pieter Bas Boertje (53) is alweer bijna 30 jaar mede-eigenaar van D&B eventmarketing. Gelukkig getrouwd met Nancy en trots op zijn drie kinderen: Julia, Eva en Sam. In 2016 ontving hij de Oeuvreprijs tijdens de Gouden Giraffe Awards. Boertje is een echte diesel; houdt van duursport, is loyaal en heeft een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. In zijn vrije tijd leest, wandelt, kookt, zwemt, rent en reist hij. Zijn hond Uma vergezelt hem op zijn dagelijkse wandelingen.

Niet meer jagen

900 kilometer door de Spaanse binnenlanden bleek lang genoeg om tot rust te komen. “Na twee weken deed alles pijn en was ik er klaar mee, maar op een gegeven moment ga je daar doorheen en die laatste week voel je je oersterk. Ik kwam geestelijk gereinigd terug.” Toch was de aankomst in Santiago een deceptie. “Ik dacht ik alleen maar ‘ik moet hier zo snel mogelijk weg’. Dat gevoel had ik altijd al; dan werkte ik hard om iets te bereiken en als het eenmaal klaar was, dacht ik: ‘prima, volgende doel’. Tijdens mijn reis naar Santiago heb ik geleerd om meer stil te staan bij het eindpunt.”

“Ik kwam geestelijk gereinigd terug”

“Als we bijvoorbeeld met ons bureau hard hebben gewerkt aan een pitch, dan moet je het vieren als je hem wint, maar ook even stilstaan als we verliezen. Collega’s hebben met passie aan zo’n pitch gewerkt, er moet ook tijd zijn om teleurstelling te verwerken. Gelukkig heb ik een compagnon, Lennart, die het verleden heel mooi vindt. Terwijl hij zich afvraagt wat we daarvan kunnen leren, kijk ik alvast wat de toekomst brengt. Dat levert een mooie balans op die vaak terugkomt in onze samenwerking.”

Pionieren

17 jaar jong organiseerde Pieter Bas als lid van de feestcommissie voor het eerst een evenement. “Ik wist meteen dat ik dit de rest van mijn leven wilde doen. Vanuit de coulissen kan ik tot in de puntjes bepalen hoe een evenement verloopt, zonder zelf in de spotlights te hoeven staan. Dat past goed bij hoe ik ben.”

Toen hij zeven jaar later zijn bedrijf oprichtte, was er überhaupt nog geen evenementenvak. “We hebben dat mede vormgegeven en voelen ons tegenwoordig het ‘eventhuis’ van Nederland. Het liefste zou ik iedereen met hart voor het vak willen aannemen, maar dat kan niet. Daarom geven we les en bieden we whitepapers aan, zodat we toch onze bijdrage kunnen leveren aan de ontwikkeling van dit prachtige vak.”

Ondernemen is topsport

Pieter Bas is een druk baasje. “Mijn agenda zit altijd vol. Ondernemen is dan ook een soort topsport. Laatst hoorde ik iemand zeggen dat wanneer je als topsporter leeft, je jezelf ook in alles daaromheen als topsporter moet gedragen. Dus gezond eten, voldoende ontspanning, etcetera. Dat vond ik wel een eyeopener.”

“Je moet eerst de pijn voelen, voordat je kunt veranderen”

Werk en privé zijn bij Boertje desondanks niet gescheiden: “Dat werkt niet voor mij en daar heb ik me bij neergelegd. Ik vind mijn werk ook gewoon heel leuk en er zijn zoveel dingen die mij inspireren. Zo lees ik alles wat los en vast zit. Het boek Rockefeller Habits over groeistuipen van je bedrijf en Theorie U over veranderingsprocessen bijvoorbeeld. Daaruit leerde ik dat je eerst de pijn moet voelen, voordat je kunt veranderen. Dat gebeurde op weg naar Santiago natuurlijk letterlijk, maar in een bedrijf of branche net zo.”

Bloederige crisis

In 2009 sloeg de crisis toe in evenementenland. Dat was een hele bloederige periode en niet alle bureaus hebben het overleefd. “De crisis heeft onze branche gedwongen om zichzelf opnieuw uit te vinden, aan te scherpen en tot de kern te komen. Uiteindelijk zijn we er veel sterker uit gekomen; we hebben echt een professionaliseringsslag gemaakt. Vroeger organiseerden we evenementen om mensen blij te maken, tegenwoordig worden live events veel meer ingezet om ambities te verwezenlijken. ROI speelt een steeds grotere rol, daarvan was vroeger geen sprake.”

Ruimte voor fouten

Met de professionalisering is het organiseren van evenementen ook wel ingewikkelder geworden, vindt Pieter Bas. “In 2008 draaiden we ons beste jaar ooit. We werkten toen met 12 mensen op kantoor. Nu zitten we weer op datzelfde niveau qua omzet en werken er 25 man.”

“Er zou meer geëxperimenteerd en geïmproviseerd mogen worden”

Het vak is volgens Boertje zakelijker en juridischer geworden. “Alle mogelijke missers moeten van tevoren worden uitgebannen. Dat zorgt voor draaiboeken van 30 pagina’s, waar die vroeger maar zes kantjes telden. Dat draaiboek zou niet leidend moeten zijn, er zou meer geëxperimenteerd en geïmproviseerd mogen worden. Als je bijvoorbeeld merkt dat de energie om kwart over acht helemaal top is, waarom zou je dan tot half 9 wachten met de opening van je evenement? Natuurlijk vereist het ervaring om dat soort beslissingen te kunnen nemen, maar er moet ook ruimte blijven om fouten te maken.”

Wandelen is mediteren

Ondanks de snelheid van de evenementenbranche, houdt Pieter Bas van dieselen. “Ik kom traag op gang en houd dan heel lang vol. Zo run ik alweer 30 jaar mijn bedrijf, leef ik nog steeds heel gelukkig samen met mijn vrouw en ben ik heel loyaal naar vrienden.”

Ook qua sporten kiest hij het liefste voor de lange afstand. “Of het nu hardlopen, zwemmen of wandelen is, in de natuur zijn is voor mij ultieme ontspanning. Het fijne van wandelen is dat ik van huis ga met een hoofd vol vragen en altijd thuiskom met een oplossing of een antwoord. Dan schrijf ik snel even wat op of stuur mezelf een mailtje. Het is overigens niet zo dat ik wegga en een antwoord wil op een bepaalde vraag, zo van ‘universum kom maar door’. Het gebeurt, onbewust.”

Mobieltje als extra lichaamsdeel

Offline zijn is voor deze gedreven ondernemer wel een uitdaging. Tijdens zijn persoonlijke bedevaart gebruikte Pieter Bas zijn telefoon voornamelijk om zich uit te schrijven voor mailings om zo alleen over te houden wat hij écht interessant vond. Eenmaal terug in het werkende leven, neemt zijn mobiel een belangrijk deel van zijn tijd in. “Ik zou willen dat ik kon zeggen dat mijn telefoon niet belangrijk is, maar ik gebruik hem veel. Mijn kinderen vinden dat waarschijnlijk een understatement, die zeggen dat ik verslaafd ben aan mijn mobiel.”

“Mijn kinderen vinden dat ik verslaafd ben aan mijn mobiel”

“Ik vind het fascinerend wat voor invloed die techniek op mijn kinderen heeft. Mijn zoon gaat alweer anders om met zijn mobieltje dan mijn dochters; het is bij hem echt een extra lichaamsdeel geworden. Dat gaat een enorme impact op events hebben. Als Sam over tien jaar met zijn vrienden in de zaal zit, dan wil hij zo’n event zelf maken en bepalen.”

Join the live revolution

Hoe groot de invloed van techniek ook wordt, het live event blijft volgens Boertje altijd bestaan. “Bij elkaar komen, elkaar kunnen aanraken, is het het oudste communicatiemiddel op aarde. We hebben juist met alle online media om ons heen enorm behoefte om bij elkaar te komen. Het thema van de komende Gouden Giraffe Awards die wij produceren, is niet voor niets ‘Join the live revolution’. Wij geloven heilig in een campagnematige inzet van een event. Dus niet in losse flodders. Alle communicatie van een bedrijf moet erop gericht zijn om een bepaald doel te verwezenlijken. Een evenement is een onderdeel van die communicatiestrategie.”

De volgende stap

Intussen is de volgende wandeling alweer gepland. “Afgelopen jaar liep ik 300 kilometer van San Sebastian naar Santander. Komende zomer zet ik mijn tocht langs de noordkust van Spanje voort. En dit keer niet alleen waarschijnlijk. Laatst kwam namelijk mijn zoon naar me toe en vroeg ‘pap, mag ik mee?’. Ik was blij verrast. Dat is toch gaaf?!”